A day at the office...

Na alle leuke verhalen van Claudia heb ik besloten om ook maar eens de "pen" op te pakken. Ik wil jullie wat gaan vertellen over mijn zakelijke belevenissen in China, per slot van rekening zijn we hier om te werken.
Vaak hoor je verhalen over het gegeven dat zakendoen in China anders is. Het is veel meer op relatie gebaseerd dan bij ons en het sluiten van een (goeie) deal duurt veel langer. Ik kan jullie nu dan ook zeggen dat het inderdaad anders is....veel anders!
Wekelijks ben ik wel in China en bezoek ik leveranciers in Shenzhen (12 miljoen inwoners!) en Dongguan (10 miljoen inwoners). Ook ben ik in Ningbo, Nanjing en Wuhu geweest. Gigantische steden, met overal fabrieken met dormitories (flats waar de medewerkers wonen). Ik kom over de vloer bij een plastic spuiter die de toetsenborden spuit voor jou Dell of Lenovo computer, een audio fabrikant die de boxen voor JBL en Harman Kardan assembleert, een kabelfabrikant die ook leverancier is voor Foxconn (de Iphone en Ipad fabrikant), een adapter fabrikant die de adapter fabriceert van geheid 1 van jou elektronische apparaten in huis (kijk maar eens of ergens op een adapter DVE staat), enz enz. Dit is DE fabriek van de wereld!

Om naar Shenzhen te reizen pak ik altijd de metro. Het is ongeveer 50 minuten met de metro om bij de grens te komen. Eerst paspoort controle om HK uit te komen, dan volgt een weg langs allemaal boos kijkende douane mannetjes, naar het invullen van een formulier. Ik ken tegenwoordig al m'n paspoort gegevens uit m'n hoofd dus dat gaat gelukkig snel. Het andere boos kijkende douane mannetje controleert m'n paspoort en China visum, en dan mag ik door. Als je eenmaal weer buiten staat val je in de ene na de andere Chinese verbazing. Wat als eerste opvalt, is dat er flink gedeald wordt, niet in drugs maar in stapels blikken met melk en Yakult. In China zijn er namelijk kinderen overleden door het drinken van melk welke niet goed geproduceerd was, dit is een gigantisch schandaal geweest, dus men wil veilige melk uit Hong Kong. Nou las ik laatst zelfs in de krant, dat in Utrecht mensen met een Chinees uiterlijk worden geweigerd om meer dan 1 melk blik te kopen. Waar wij als klein landje toch niet in opvallen!
Het volgende dat opvalt is dat ze allemaal, maar dan echt állemaal (incl. de vrouwen) op de grond spugen. Een grote bende is het. En het laatste dat ik dan nog noem is dat ze werkelijk overal roken, in restaurants, wc's, treinstations, noem maar op.

Maar waar was ik...in Shenzhen aangekomen loop ik dan naar het Shangri La hotel, dat is aan de overkant van een groot opzichtig communistisch plein. Bij het hotel word ik opgehaald door een chauffeur van de leverancier en begint mijn route over de Chinese snelwegen. Daarvan kan ik je zeggen: ook dat is een avontuur op zichzelf.

Chinezen houden van claxonneren, en waar ze nog meer van houden is zo vaak mogelijk claxonneren. Er wordt onder het rijden geen oogcontact gemaakt met andere weggebruikers, maar men rijdt gewoon en slaat op die toeter. De ander heeft lak aan zijn mede weggebruiker en rijdt ook gewoon door. Dus je kunt je misschien al voorstellen hoe het is als men gaat "ritsen". tweebaanswegen worden met gemak driebaans gemaakt. Zelden zo'n hachelijke situaties mee gemaakt. En kijk vooral niet raar op als je iemand over de snelweg ziet fietsen of lopen.

Langs de snelweg zie je pas echt goed de bouwwoede van de Chinezen. Overal schieten hoge flats uit de grond, soms worden er wel 10 tegelijk gebouwd. En overal fabrieken waar je kijkt, met gigantische dormitories erbij.

Voordat we bij de eindbestemming aankomen, rijden we door een stadje waar al een paar jaar geen bezem meer doorheen is gehaald. Volgens mij betalen ze van het belastinggeld alleen maar de bouw van grote protserige hotels, want een veegmachine past niet meer in het budget. Overal ligt stof, afval en andere rommel (bedenk maar iets en het ligt er). Als dit China ooit de baas van de wereld moet worden, dan vrees ik het ergste.

De fabrieken hier zijn de fabrieken in Nederland zo als ze er in de jaren 50 uitzagen. Lange rijen met mensen die allemaal handwerk doen (meestal jonge meisjes want die hebben kleine handjes en nog goede ogen). Knopjes van een toetsenbord in het bord duwen, ijzerdraadjes ergens omheen spannen, metalen blokjes ontbramen, usb connectors monteren, ik heb ze al allemaal voorbij zien komen.
Een werkdag verschilt van de standaard 8 uur tot ook wel 12 uur. Als ik dan opmerk dat dat wel lang is, hoor ik dat ze dat zelf willen omdat ze zoveel mogelijk geld willen verdienen voor de families in het binnenland. Het was een behoorlijke cultuurschok de eerste keer, maar ik begin er langzaam aan te wennen.

Bij een leverancier gaan we eerst koetjes en kalfjes bespreken, direct overgaan tot zaken doen hoort er niet bij. In veel gevallen wordt er ook nog eerst uitgebreid gegeten en gedronken en soms zelfs al het eerste biertje genuttigd. Alles voor de goede relatie ;). De maag is gevuld en dan kan er worden overgegaan tot actie. Ik voer audits uit, bespreek de verschillende planningen, controleer de productie en onderhandel over prijzen. Al met al zeer afwisselend en ik probeer dit op z’n Chinees te doen. Dus nooit zeggen dat iets slecht is, maar dat er ruimte voor verbetering is. Nooit zeggen dat je korting wilt, maar dat je competitievere prijzen wil. Nooit met je handen in je zakken staan, want dan kom je ongeïnteresseerd over. En last but not least, ze complimenteren met een mooi gebouw/fabriek/auto etc. Ow ja en gewoon vertellen hoe veel geld de huur van je appartement is als ze dat vragen, want als iets veel kost vinden ze je een succesvolle man en doen ze graag zaken met je.

Als de zaken zijn gedaan, gaan ze weer over op de relatie. 9 van de 10 keer wordt ik meegevraagd om te gaan eten en drinken. In het kader van goed zakendoen weiger ik dit natuurlijk niet en zo zit ik in een groot Chinees restaurant met grote ronde tafels en druk sprekende (schreeuwende) Chinezen om me heen.
Chinezen eten altijd samen, dat wil zeggen er worden meerdere gerechten besteld en daarvan wordt samen gegeten (soort van tapas, maar dan toch wel anders). Ik heb nog geen hele rare dingen voorbij zien komen, maar de gewoon rare dingen staan altijd wel op tafel en smaken ook heerlijk. De Chinezen kunnen wel koken, dat moet ik ze zeker nageven. Onder het eten wordt er geproost en getoast. KAMBEE! Oftewel 'bottom up' in het Engels en in het plat Nederlands 'adje trekken', daar zijn ze fan van. Zo snel mogelijk zo veel mogelijk alcohol naar binnen gieten. Ook is er een keer de Chinese versie van Wodka op tafel gekomen, ze noemde het white wine (spreek uit in het chinglish als wiet wien), maar die wijn smaak was ver te zoeken. Ik had dan ook geen flauw idee wat die nou bedoelde. Omdat ze allen om de beurt wilde proosten op mij (van goede business tot betrouwbare man), gingen er aardig wat glaasjes white wine op z'n kambee's erin.
Toen de vertegenwoordiger mij dan ook in een taxi weer terug bracht naar de trein lag hij stomdronken naast mij in de taxi te slapen. Hij zou daarna nog in z’n eigen auto naar huis rijden. Ik heb hem even uitgelegd dat we dan in Nederland zeggen: " I've drunk you under the table." Een klein lachje was nog het enige dat die kon produceren. (De keer erop haalde hij mij op bij het station in een taxi, i.p.v. met z’n eigen auto. Ik durfde niet te vragen of hij nog z’n rijbewijs had na de laatste keer).

De Aziatische wereld staat natuurlijk ook bekend om het karaoke zingen en ook ik heb er al aan moeten geloven. Na het eten met m'n leverancier in Wuhu werd ik nog meegevraagd naar een bar. Dus here we go, op naar een bar. De bar bleek een karaokebar te zijn incl. entertainment dames. We werden naar een protserige kamer geleid met loungebanken en een grote LCD-tv aan de muur met soortgelijke boxen. Duidelijk karaoke dus. We werden vergezeld door enkele dames en de eerste Chinese liedjes galmden uit de boxen. Ook werd er de hele avond gedobbeld en degene die verloor moest een glas bier 'kambee' drinken. Ik vroeg me af of die dames niet onderhand alcoholist waren, na iedere avond met klanten dezelfde alcohol spelletjes te doen?
Natuurlijk werd ook de microfoon onder mijn neus geschoven, al kon ik die in het begin nog goed van me afhouden, maar na een aantal biertjes moest ik er dan toch aan geloven en was het grote moment daar. Ik hoorde mezelf door de boxen heen en dacht dat de bierglazen ieder moment kapot zouden springen. De Chinezen om me heen dachten er iets anders over en klapten zich een ongeluk. Ze vonden het fantastisch (ik denk eerder dat het uit beleefdheid was, maar ik laat mezelf graag in die waan). Om 12 uur was het welletjes geweest en werd ik weer netjes bij mijn hotel afgezet (waar mijn kamer overigens twee keer zo groot was als ons appartement in Hong Kong).

Als ik met de metro of de trein Hong Kong weer binnenrijd ben ik altijd weer blij om er te zijn. Begrijp me niet verkeerd, het is een gigantisch mooie belevenis om dit allemaal te mogen meemaken, maar wat verlang ik toch soms naar de gewone westerse (Nederlandse) wereld als ik weer eens op bezoek ben bij een leverancier in China.

Wordt vervolgd...